Vanaf eind oktober al geen blog, hier en daar nog een post op Insta of Facebook, maar na het EK cross kwam er niets meer, volgens mij noemen we dat radiostilte. Waarom? Om de doodgewone reden dat ik er geen zin in had en dat is het mooie van een blog. Je schrijft wanneer je wilt schrijven, maar als je schrijft dan is het wel gemeend en de moeite waard om het te schrijven en hopelijk ook om te lezen.
Rust.
Na het Europees Kampioenschap cross in Nederland, wat trouwens een geweldige sfeer had. We zien het vaak in Thialf gebeuren met schaatsen, maar wat kunnen Nederlanders toch goed supporteren. Kippenvelmomentje, elke keer weer als ik langs de hoofdtribune liep. Maar na dat EK dus, heb ik mijn rustmoment gepakt, twee weken niet of beter gezegd bijna niet lopen. Veel leuke dingen gedaan, de warming-up bij de SantaRun, genoten van de kerst, vrienden en familie. Mezelf helemaal opgeladen, en je zal het niet geloven. Na twee weken hunkerde ik naar hardlopen, in de week van kerst gelijk vier lange duurlopen gedaan. Werken aan de basis, en weer fit worden. Elke keer voelen dat je weer een stapje beter wordt, het lekkerste gevoel wat er is. Soms zwaar, soms pijnlijk, maar vooral lekker!
Mijn tweede huis.
Portugal, Monte Gordo, the place to be voor hardlopend Europa in de winter. Het is goedkoop, alle faciliteiten voor een sporter zijn er en het heeft de meeste zonuren in de winter. Niet gek dat coach Addy twaalf jaar geleden juist deze plek had uitgekozen. Nog jong en onbevangen, met dromen en fantasieën, zat ik daar. Over een groot team, met extra begeleiding en het zal toch wat zijn als er op ten duur een eigen fysiotherapeut mee gaat om je elke dag te behandelen. Hoe hard zou je dan kunnen trainen?
In twaalf jaar en 18 bezoeken aan Monte Gordo, kan er veel gebeuren, maar mijn fantasieën van toen kwamen afgelopen 5 januari uit. Ik ging samen met een fysio richting Portugal. Ik sloot mij aan bij het grootste/sterkste team van de Wereld, het NN running team. Er werd getraind, hard getraind, samen met de wereldtop met Joshua Cheptegei uit Oeganda als aanvoerder. Om de dag lag ik op de behandeltafel. Ook al was mijn taak te hazen tijdens de zware baantrainingen, mijn niveau ging van 2 naar 7, mijn benen gingen steeds beter voelen. De professionaliteit spatten er helemaal vanaf, toen de manager en een fotograaf werden ingevlogen. Interviews, filmpjes en heel veel foto’s. Wat een ervaring. Ik draag met trots het opvallende witte jack van het NNRT. Laat die haasklussen en wedstrijden maar komen.
Wedstrijden.
Daar hoefde ik niet lang op de wachten. Voor het Nederlands Kampioenschap 10km in Schoorl wilde ik een testloop doen. DirkIVloop in Hoornaar was een uitgelezen kans, een bonus en extra motivatie voor mijzelf was de premie op het parcoursrecord. Met een stevige wind, werd het een zware opgave. Eerste kilometer gelijk hard! Dan pak ik een paar seconde en die secondes waren meer dan welkom. De kilometertijden tegen wind liepen langzaam op, naar 3.07 op 6km. Er ging door mijn hoofd, ga ik het wel redden, dan moet er echt een tandje bij. Dit lukte! Het ging zelfs onder de 3 minuten. Nu de volle wind in de rug en blijven pushen, dit betekende 2.55 en 2.53. Het parcoursrecord ging ik redden, een heerlijk gevoel. Nu dit gevoel vasthouden, want de oplettende lezer heeft gezien, dat niet alleen het NK 10km in Schoorl op het programma staat, maar ook een haasklus in Monaco. Ik ga op voor mijn tweede wereldrecord. Dit keer niet op de 15km maar een derde daarvan, 5km. Tempo 2.40 en dit vasthouden tot minimaal 2km. Ik kijk er naar uit, en wat zal het worden? Weer een nieuwe ervaring!