Vanaf eind oktober al geen blog, hier en daar nog een post op Insta of Facebook, maar na het EK cross kwam er niets meer, volgens mij noemen we dat radiostilte. Waarom? Om de doodgewone reden dat ik er geen zin in had en dat is het mooie van een blog. Je schrijft wanneer je wilt schrijven, maar als je schrijft dan is het wel gemeend en de moeite waard om het te schrijven en hopelijk ook om te lezen.
Rust.
Na het Europees Kampioenschap cross in Nederland, wat trouwens een geweldige sfeer had. We zien het vaak in Thialf gebeuren met schaatsen, maar wat kunnen Nederlanders toch goed supporteren. Kippenvelmomentje, elke keer weer als ik langs de hoofdtribune liep. Maar na dat EK dus, heb ik mijn rustmoment gepakt, twee weken niet of beter gezegd bijna niet lopen. Veel leuke dingen gedaan, de warming-up bij de SantaRun, genoten van de kerst, vrienden en familie. Mezelf helemaal opgeladen, en je zal het niet geloven. Na twee weken hunkerde ik naar hardlopen, in de week van kerst gelijk vier lange duurlopen gedaan. Werken aan de basis, en weer fit worden. Elke keer voelen dat je weer een stapje beter wordt, het lekkerste gevoel wat er is. Soms zwaar, soms pijnlijk, maar vooral lekker!
Mijn tweede huis.
Portugal, Monte Gordo, the place to be voor hardlopend Europa in de winter. Het is goedkoop, alle faciliteiten voor een sporter zijn er en het heeft de meeste zonuren in de winter. Niet gek dat coach Addy twaalf jaar geleden juist deze plek had uitgekozen. Nog jong en onbevangen, met dromen en fantasieën, zat ik daar. Over een groot team, met extra begeleiding en het zal toch wat zijn als er op ten duur een eigen fysiotherapeut mee gaat om je elke dag te behandelen. Hoe hard zou je dan kunnen trainen?
In twaalf jaar en 18 bezoeken aan Monte Gordo, kan er veel gebeuren, maar mijn fantasieën van toen kwamen afgelopen 5 januari uit. Ik ging samen met een fysio richting Portugal. Ik sloot mij aan bij het grootste/sterkste team van de Wereld, het NN running team. Er werd getraind, hard getraind, samen met de wereldtop met Joshua Cheptegei  uit Oeganda als aanvoerder. Om de dag lag ik op de behandeltafel. Ook al was mijn taak te hazen tijdens de zware baantrainingen, mijn niveau ging van 2 naar 7, mijn benen gingen steeds beter voelen. De professionaliteit spatten er helemaal vanaf, toen de manager en een fotograaf werden ingevlogen. Interviews, filmpjes en heel veel foto’s. Wat een ervaring. Ik draag met trots het opvallende witte jack van het NNRT. Laat die haasklussen en wedstrijden maar komen.
Wedstrijden.
Daar hoefde ik niet lang op de wachten. Voor het Nederlands Kampioenschap 10km in Schoorl wilde ik een testloop doen. DirkIVloop in Hoornaar was een uitgelezen kans, een bonus en extra motivatie voor mijzelf was de premie op het parcoursrecord. Met een stevige wind, werd het een zware opgave. Eerste kilometer gelijk hard! Dan pak ik een paar seconde en die secondes waren meer dan welkom.  De kilometertijden tegen wind liepen langzaam op, naar 3.07 op 6km. Er ging door mijn hoofd, ga ik het wel redden, dan moet er echt een tandje bij. Dit lukte! Het ging zelfs onder de 3 minuten. Nu de volle wind in de rug en blijven pushen, dit betekende 2.55 en 2.53. Het parcoursrecord ging ik redden, een heerlijk gevoel. Nu dit gevoel vasthouden, want de oplettende lezer heeft gezien, dat niet alleen het NK 10km in Schoorl op het programma staat, maar ook een haasklus in Monaco. Ik ga op voor mijn tweede wereldrecord. Dit keer niet op de 15km maar een derde daarvan, 5km. Tempo 2.40 en dit vasthouden tot minimaal 2km. Ik kijk er naar uit, en wat zal het worden? Weer een nieuwe ervaring!

Je gevoel, het gevoel, een gevoel, gevoelig. Een raar woord, soms een mooi woord en heel soms zelfs een vervelend woord. Ik ben zelfs van mening, dat je een wedstrijd kan winnen met je gevoel. Iedereen traint hard en is gemotiveerd, maar het gevoel in de wedstrijd is vaak doorslaggevend.

De laatste weken heb ik zowel een positief als negatief gevoel gehad. Eind september had ik nog een zeer pijnlijk gevoel in mijn benen, toen stond ik opeens te rekken langs de kant tijdens de Dam tot Damloop om de kramp eruit te krijgen. Anderhalve week later was mijn gevoel warm en dan weer koud, twee dagen op bed en veel slapen, terwijl ik in hartstikke goed vorm was.

Positief werd het weer in de week voor Groningen. Een wedstrijd waar ik altijd naar uitkijk. De schone lucht uit het Noorden doet mij goed. De afstand van 6 kilometer en 432 meter is kort en overzichtelijk. Het niveau was goed, maar niet goed genoeg voor een super uitslag. Ik moest het met een zesde plek en een tijd van 18.42 minuten doen.

Een rustweek volgde, drie dagen niet lopen en veel slapen, dat zal een gevoel geven van rust en kracht. De laatste loop van het Toyota Schouten loopcircuit stond gisteren op het programma, met een aantrekkelijke premie op het parcoursrecord, op het laatste moment besloten om te starten. Zonder gevoel en verwachting naar Gorinchem gereisd. Lars Gerritsen was zo vriendelijk om mij de eerste 5 kilometer te hazen. Die 30.37 is te doen! Mijn lichaam voelde uitgerust en na drie dagen niets doen, had ik gewoon heel veel zin om hard te rennen!

De inschrijving, tijdens de overhandiging van mijn startnummer werd er gelijk even meegedeeld dat ik mag strijden met een Ethiopiër. Nu is het natuurlijk niet zo dat alle Ethiopiërs hard kunnen lopen, maar deze jongeman zal hier vast voor een reden zijn. Hoe goed is hij? Hoe hard kan hij? Waar komt hij vandaan en hoe weet hij van die premie? Veel vragen en het gevoel van spanning nam met de minuut toe.

Na de inloopronde kwam Lars naar mij toe. Ik heb voor je besloten zei hij, wat er ook gebeurt, ik loop de eerste twee kilometer gewoon in 6 rond, of die Afrikaan nu keihard start of niet.
Een gevoel van rust kwam over mij heen. Gewoon genieten, hard lopen en je kunstje doen.

Zo geschieden, Lars liep perfect op tempo en de beste man uit Afrika kreeg het bij 3 kilometer al zwaar. Even een versnellinkje Lars, zei ik en hij moest eraf. Bij 4.5km hielt Lars het voor gezien. Doorkomst op 5km in 14.50 minuten en het voelde allemaal zó makkelijk. Mijn benen kunnen alles aan, ook tegen dat kleine beetje wind. Ik bleef kilometers lopen van onder de 3 minuten, weer één en weer één. Mijn gevoel van trots en euforie groeide, bijna bij de finish, de klok stopte op 29.37 minuten, een verbetering van het parcoursrecord wat al 18 jaar in de boeken stond, maar het mooist gevoel moet nog komen.

De finish over en daar staat ze. Voorheen altijd alleen, maar nu samen. Mijn vrouw, die vrouw die deze zomer mama werd. Mama van een prachtige dochter, mijn dochter. Een blik op dit kleine meisje, ze tovert een lach op haar stralende gezicht. Dat gevoel, het beste gevoel, een gevoel van liefde! Daar wil ik ontzettend hard voor lopen!

Mensen ik geef het toe, ik ben verslaafd en zit aan de doping. Niet dat ik zakken bloed heb liggen of verschillende pillen slik, nee. Ik ben verslaafd aan endorfine, een stofje dat je lichaam zelf aanmaakt, waar je blij van wordt en als je maar lang genoeg door loopt zelfs het zogenaamde runners high kan bereiken. Onderzoek wijst uit dat het stofje na ongeveer 11 minuten bewegen wordt aangemaakt, maar de afgelopen weken heb ik het gevoel dat het bij mij al na 11 seconde werkt.

Zoals op mijn website te lezen is, heb ik in voorbereiding op het wegseizoen, veel wedstrijdjes meegepakt en hier en daar wat haaswerk verricht. Dingen die antwoord op de vraag geven; waarom ben ik met de atletieksport begonnen? Omdat ik het ontzettend leuk vind en plezier aan beleef. Dat moet altijd de basis zijn om te gaan bewegen, of dit nu gebeurt op topniveau of 2 keer in de week een blokje om het huis is. Plezier is het allerbelangrijkste

Het begon allemaal in augustus met de Seuterloop in ’s Gravendeel. Een 5km op de weg, bestaande uit 4 rondes, alleen maar klinkers, draaien en keren en heel veel publiek. Als winnaar over de meet, mijn eerste stoot endorfine in dit verhaal. Daarna hazen tijdens de trackmeeting in Utrecht. In de eerste serie voor Ester uit Oeganda, een serie pauze en daarna weer aan de bak voor Roos Blokhuis, die een meeting record liep, endorfine! Datzelfde weekend, starten in de Tilburg Ten Miles, niet voor mezelf, maar als tempomaker voor Galen Rupp. Wie kan dat nu zeggen, Galen Rupp! Tweevoudig medaille winnaar op de Olympische Spelen en die moest mij gewoon volgen, alleen het idee al geeft mij een meer dan blij gevoel. Startschot op zondag, tempo 2.46 de kilometer. Eerste kilometer, op de seconde, WAUW! Tweede op de seconde, !endorfine…! en raad eens, de derde kilometer precies 8.18 minuten en de benen voelde nog goed. Een fantastische ervaring dit smaakt naar meer.

Na de euforie, richting mijn favoriete bestemming in Nederland. Drenthe! Fijne mensen, rustig en een schitterende locatie om te trainen. Bosrijk, af en toe een ree en je ruikt de natuur. De omvang werd vergroot, na de 5km in Varsseveld die bijzonder hard ging ‘14.20 minuten’, een derde plek en weer een endorfine gevoel, stond de Dam tot Damloop op het programma. Een wedstrijd van A naar nog Beter, nog nooit gelopen en ik keek er naar uit. Zelf verzekerd stond ik afgelopen weekend aan de start. Mede dankzij Jan Visser die mij vrijdag avond de laatste injectiespuit met endorfine had toegediend. Door hem te hazen pakte hij het clubrecord op de 1000 meter met 9 honderdste.
Ge-wel-dig!

Het startschot, ik zat er gelijk goed in. Er was gewaarschuwd dat er altijd hard gestart werd, maar dit keer niet. Ik genoot en wilde eigenlijk voor de gein gaan juichen toen ik als eerste de IJ-tunnel uit kwam zetten, ik hield me in. Niet veel later de eerste versnelling van teamgenoot (zelfde coach) Joshua Cheptegei, de groep dunde uit en Khalid Choukoud en ik waren de enige twee Nederlanders die mee konden. Bij 4km nog een versnelling, dit ga ik niet trekken en liet mij terugzakken naar de tweede groep. De eerste 7km zaten er al op en heb het gevoel dat ik aan het inlopen ben. 10km doorkomsttijd 30.15 minuten. De finale begint en ik ben er klaar voor. Bij 11km werd er hard versneld, ik zetten aan en BAM! Kramp, in beide bovenbenen, daarna nog 4 keer stilgestaan om te rekken en mijn benen los te gooien. Met een kleine looppas kunnen finishen in 51.15 minuten.

Misschien is het niet te geloven, maar toch heb ik ontzettend genoten en heb ik mijn stoot endorfine tijdens de wedstrijd meer dan genoeg mogen ontvangen. Het voelde tot het 10 kilometerpunt zo lekker, ik danste over het asfalt, alles was een waas. Runners high? Jazeker!

Lopen, natuur en schrijven, drie pijlers van deze atleet. Meestal in deze volgorde afgewerkt. Het heeft even geduurd voordat ik mijn eerste blog weer schreef, maar het is echt heerlijk om te doen. De reacties die ik krijg zijn positief en dit zorgt ervoor dat het in het koppie ook weer gaat draaien, want de afgelopen twee weken is er in dat ‘koppie’ veel gebeurd.

Mijn rollercoaster begon na het 7 kilometerpunt van de 10.000 meter in Leiden. Zo goed getraind aan de start, maar kon mijn ene doel niet waar maken en stapte uit de wedstrijd. De eerste drie dagen heb ik met heel veel vragen rond gelopen. De rust in Drenthe gaf mij de kracht om het, na een rustige duurloop in het bos, van mij af te schrijven. Het mooie aan schrijven is, dat het zwart op wit staat en je het zoveel keer kan lezen als je zelf wilt. Dat heb ik gedaan, mijn eigen blog heb ik minstens tien keer gelezen en dat hielp.

Dag zes van deze lange achtbaan, weer thuis in Papendrecht. Weer lekker trainen bij mijn club Passaat en onder supervisie van coach Addy Ruiter. Programma: 4 series van 4×400 meter, een training waar ik altijd van in vorm raak. Er stond een pittig windje en ik moest het in mijn eentje doen, mentaal sterker worden was de achterliggende gedachte. Oowhja, en de series ook nog progressief. Na twee series voelde ik mijn kuiten al. ‘Anders blijf je op dit tempo hangen’, zei Addy. Ik twijfelde, maar ik kom niet uit Drenthe rijden voor een zielige B training. Ik finishte mijn laatste 400 meter in 62 seconde. Goed gevoel, check! Mentaal sterker, check! Op naar de zaterdag training.

Dag acht, coach spreekt: ‘We gaan je een andere prikkel geven, leef je maar eens uit in de Gorzen’. Een park in Ridderkerk, waar wij als groep in de winter wekelijks trainen. De vaste temporonde van 2.1 km wordt afgesloten door de pittige klim op het eind. Drie keer die heuvel op, killing, pijnlijk, maar machtig mooi als je sterke benen hebt en die had ik. Nog nooit liep ik zo hard naar boven, zie je wel dat ik het kan! De vorm is gewoon goed!

Dag tien; de achtbaan wordt nog steeds omhoog getakeld, met goede trainingen en de sfeer van onze groep. Roos Blokhuis is kampioen bij de junioren geworden en haalde haar medaille met een geweldige slotronde van 61 seconde binnen. Ik met mijn grote mond zei dat het mooier was geweest als ze onder de 60 seconde had gelopen. De trigger: ‘Laat jij vrijdag maar zien of je onder de 60 loopt, als je überhaupt dan nog loopt …’, aldus de coach. Gemotiveerd deed ik mijn laatste baantraining van 7×800 meter in goede tijden. Nog een paar daagjes te gaan en ik mag los.

De benadering van het NK was zo anders in die laatste dagen, dan de aanloop van de 10.000 meter in Leiden. Ik zou met alles tevreden kunnen zijn, als ik maar het beste uit mij zelf heb gehaald. Het loslopen in de ochtend op de wedstrijddag voelde goed; Ik was aan het genieten!

De wedstrijd zelf was in het begin rommelig, veel tempowisselingen maakte het moeilijk, maar ik stond mijn mannetje. Na 3500 meter liepen we nog met zijn vieren. Deze mannen zouden de prijzen verdelen. Ronald Schroër, Benjamin de Haan en Frank Futselaar liepen de laatste 1500 meter op zijn zachts gezegd progressief. De achtbaan was op volle toeren aan het draaien. De wind maakte het lastig, nog 300 meter te gaan de versnelling werd geplaatst, geen pijn, nog steeds aan het genieten en ik kon mee! Nog 200 meter, Ronald moest een gaatje laten en Frank kwam al naast Ben lopen. De laatste 100 meter, vol wind tegen, ik derde stek. Voelde me sterk en liep vanuit de bocht gelijk naast de andere mannen. Nu ook de volle wind, zij aan zij, drie man sterk. De laatste meters tot de finish….

De achtbaan is op het eindperron, u mag uitstappen. Blij en voldaan, na deze spannende en geweldige race. Een close-finish, derde plaats voor mij. Je wilt altijd meer, maar wat ben ik blij met deze derde plek. Herpakken en doorpakken en dat heb ik gedaan de afgelopen 13 dagen. Blijven lopen en dat vooral met plezier doen!

Zoals Erben Wennemars zijn tweets vaak begint: zaterdag 9 juni 2018, gewicht 62.6kg, lengte 1.87 meter en ik ga vanavond een 10.000 meter lopen. Dat waren de feiten op de dag van de Gouden Spike. Het Nederlands Kampioenschap, waar ook een ticket te bemachtigen was voor het EK in Berlijn. Eisen: Nederlands kampioen en een tijd onder de 28.55 minuten. Kortom twee doelen en gezien de trainingen was dit niet onmogelijk. Nu maandag 11 juni 2018 weten we dat het anders is verlopen.

DNF, did not fail. Ik ga u mee terug nemen naar januari 2017. De planningen waren gemaakt voor het komende jaar, misschien is de marathon wel een optie was de gedachten, dat werd getest met 2 maanden trainen in Portugal. Ik zat daar met bevlogen en welgetrainde marathonlopers. Ik deed alles wat zij deden. Over de 600km in drie weken, stoer! Wat uiteindelijk resulteerde in slechte prestaties, lichtelijk overtraind en het ergste, geen plezier meer in het lopen. In april besloten om het hele seizoen te schrappen en pas weer wedstrijden te doen als ik hier zin in had. Dit was helaas van korte duur, na wat haaswerk en plaatselijke wedstrijdjes, raakte ik geblesseerd aan mijn voet. Begin oktober dacht ik helemaal hersteld te zijn, dit werd bekroond met een derde plek tijdens de 4 mijl van Groningen. Dit was toen mijn laatste wedstrijd van 2017.

De zin was terug, de drive ook, nieuwe doelen in het vooruitzicht, maar er ging iets goed fout in mijn voet. Na drie weken aanmodderen gaf de MRI -scan de uitslag. Stressfractuur in mijn os cuneiforme laterale (botje in mijn voet), conclusie 6 weken niet lopen. Niets, nada, noppes!

Eerste kerstdag mocht ik weer beginnen, helemaal opnieuw, met 5x1minut. Eind januari zat ik op een rustig uurtje. De maanden februari en maart werd er verder uitgebouwd, om redelijk fit af te reizen naar Albuquerque. Daar fantastisch kunnen trainen en drie niveaus beter geworden. Op 10 mei was het zover, mijn eerste wedstrijd sinds 8 oktober, een 3000 meter. Ik genoot met volle teugen, werd geklopt in de eindsprint, maar het maakte mij niet uit. Ik vond het geweldig.

Een paar trainingswedstrijden verder, stond ik afgelopen zaterdag om 20.25uur aan de start. Gespannen, maar met vertrouwen, ik had er gewoon zin in. Ik ga het gewoon doen! Kampioen worden en dat EK limiet binnen harken. Kilometer één, easy! Twee,lachend! Zijn we al op drie?! Vier, blijven plakken! Vijf, er wordt geschoven in de wedstrijd, wees attent, het gaat er nu om. Opeens die druk, er kwam nog iemand voorbij en weer één. Ik voelde mijn benen niet eens en liet mij steeds verder terug zakken. Ik kan het niet. De kopgroep liep bij mij weg. Mijn gezicht stond op janken. Hadden mijn benen het zwaar? Nee, nog geen eens, maar mijn hoofd des te zwaarder. Bij zeven kilometer riep Addy, dit heeft geen zin, stap maar uit. (zie foto) ik liep nog 300 meter door, met héél véél gedachten en stapte uit.

Honderden vragen gingen door mijn hoofd. Maar er kwam geen woord uit. Is de focus niet goed? Leef ik wel voor mijn sport? Mis ik de bevlogenheid van vroeger? Kan ik mijn vinger erop leggen? Ik denk het niet. Voor het eerst in mijn leven een DNF en dat tijdens een NK. Ongelooflijk!

Nu ruim twee dagen verder, heb ik mijn eerste duurloopje alweer gedaan. Het voelde heerlijk. Wat is de hardloopsport toch mooi. Mijn gedachtes gaan en ik concludeer dat ik van ver ben gekomen. Het proces is het mooiste en soms horen dit soort dingen daar ook bij. Heb ik gefaald? I DID NOT!